گوهر تابانم تو چنین شمع شوی من بشوم پروانه

تار گیسویت یار بشود خواب مرا از دو جهان دور کند

گر تو قرص ماهی نور چشمت دل بیمار مرا خون کند

ای تو حوری و پری ناز دل را نخری

چشم خود باز کنی هوش من از سر ببری

رنگ موی تو حنا خنده ات دام بلا

سر به زیری تو آخر بدهد دل به فنا

زیبای جهانی هر جا که روم در دل من باز نمانی

خواهی و نخواهی بر این دل خود باخته ام چون ضربانی

بالین تو یارم آرامگه دیده و دلباختگاه است

دریای نگاهت آبی تر از انگشتر فیروزه نشان است

ای تو حوری و پری ناز دل را نخری

چشم خود باز کنی هوش من از سر ببری

رنگ موی تو حنا خنده ات دام بلا

سر به زیری تو آخر بدهد دل به فنا